S01810
22-05-1964
Actoren
Memorandum
Samenvatting
63/64. Spanje en de EEG.
Blijkens een telegram uit Bonn zet de Bondsregering , vermoedelijk mede op Frans verzoek, Nederland onder druk inzake het associatie-verzoek van Spanje. Tijdens een bezoek van Erhard werd geïnformeerd of de Nederlandse afwijzende houding soms terugging tot de 80-jarige oorlog (!) Bij die gelegenheid werd gesteld dat 1) in Nederland elke vrijheidsberoving in politiek en godsdienstig opzicht werd veroordeeld, 2) dat er in Nederland juist daarom meer sympathie bestaat voor het Spaanse volk, maar ook afkeer van het Spaanse regime, 3) dat in brede Nederlandse kringen dit regime werd gezien als het enige Europese overblijfsel van het nazisme, 4) dat vele goede Nederlanders tijdens de oorlog de 'zegeningen' van het Franco-regime in Spaanse kampen hadden leren kennen, en 5) dat berichten van de Nederlandse ambassadeur te Madrid, als zou het regime milder zijn geworden, voldoende zijn om in parlementaire kringen een storm van verontwaardiging te doen ontstaan.
Tegenover de Bondsrepubliek staan België en Italië, die afwijzend staan tegenover elke maatregel die door het Franco-regime als een politieke concessie zou kunnen worden geïnterpreteerd.
Conclusie is dus dat het voor Nederland aangewezen is om zo nauw mogelijk met Brussel en Rome samen te werken, ten einde tot een gecoördineerd standpunt te komen en aan Bonn te laten weten dat Nederland er geen prijs op stelt onder Duitse druk te worden gezet t.b.v. het huidige Spaanse regime.
Blijkens een telegram uit Bonn zet de Bondsregering , vermoedelijk mede op Frans verzoek, Nederland onder druk inzake het associatie-verzoek van Spanje. Tijdens een bezoek van Erhard werd geïnformeerd of de Nederlandse afwijzende houding soms terugging tot de 80-jarige oorlog (!) Bij die gelegenheid werd gesteld dat 1) in Nederland elke vrijheidsberoving in politiek en godsdienstig opzicht werd veroordeeld, 2) dat er in Nederland juist daarom meer sympathie bestaat voor het Spaanse volk, maar ook afkeer van het Spaanse regime, 3) dat in brede Nederlandse kringen dit regime werd gezien als het enige Europese overblijfsel van het nazisme, 4) dat vele goede Nederlanders tijdens de oorlog de 'zegeningen' van het Franco-regime in Spaanse kampen hadden leren kennen, en 5) dat berichten van de Nederlandse ambassadeur te Madrid, als zou het regime milder zijn geworden, voldoende zijn om in parlementaire kringen een storm van verontwaardiging te doen ontstaan.
Tegenover de Bondsrepubliek staan België en Italië, die afwijzend staan tegenover elke maatregel die door het Franco-regime als een politieke concessie zou kunnen worden geïnterpreteerd.
Conclusie is dus dat het voor Nederland aangewezen is om zo nauw mogelijk met Brussel en Rome samen te werken, ten einde tot een gecoördineerd standpunt te komen en aan Bonn te laten weten dat Nederland er geen prijs op stelt onder Duitse druk te worden gezet t.b.v. het huidige Spaanse regime.