© DVN, een project van Huygens ING en OGC (UU). Bronvermelding: Elias van der Plicht, Visser, Ingrid Louise, in: Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland. URL: https://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/VisserIngrid [01/11/2017]
VISSER, Ingrid Louise (geb. Gouda 4-6-1977 – gest. Molina de Segura, Spanje 13-5-2013), volleybalster. Dochter van Arno Visser (1947-1998), personeelschef speelgoedwinkel, en Patsy Louise Freeman (geb. 1945). Ingrid Louise Visser (1) trouwde op 22-8-2004 in Rio de Janeiro met Ricardo Pimenta Bastos Guimarães (geb. 1968), volleyballer; (2) had een relatie met Lodewijk Severein (1956-2013), zakenman en voormalig volleybalmanager. Beide relaties bleven kinderloos.
Ingrid Visser groeide op in het Zuid-Hollandse dorp Zevenhuizen, als oudste van twee – ze had een vier jaar jongere broer. Haar vader was hoofd personeelszaken bij een speelgoedwinkelketen, haar uit Californië afkomstige moeder zorgde voor het gezin. Op haar zevende werd Ingrid lid van de plaatselijke volleybalclub, het huidige VC Nesselande. In haar tienertijd was ze met haar 1.91 meter lange, spichtige lichaam niet zelden het doelwit van spot; het maakte Ingrid tot een verlegen, introvert kind. Bij het volleybal werkte haar lengte juist in haar voordeel: ze viel op en maakte in 1994 de overstap naar landskampioen VVC Vught. Nog datzelfde jaar debuteerde de toen zeventienjarige Ingrid in het Nederlands vrouwenvolleybalteam. Met VVC Vught won ze in 1996 en 1997 twee landstitels en twee keer het nationale bekertoernooi.
International
Eenmaal bij Oranje maakte Ingrid Visser kennis met de topsport, een harde wereld waarin ze zich niet thuis voelde. Ze overwoog dikwijls te stoppen met volleybal, maar kreeg in 1995 nieuwe hoop door de gewonnen EK-finale tegen Kroatië, een wedstrijd die Visser later zou beschouwen als de mooiste van haar loopbaan, al had ze er slechts als wisselspeelster aan meegedaan. Vanaf de Olympische Spelen van 1996 was Visser een vaste speelster in het nationale volleybalteam. In Atlanta behaalde de damesploeg een vijfde plaats. In het voorjaar van 1997 maakte de middenblokkeerster bekend dat ze zich met een viertal andere internationals voltijds op Oranje ging richten en niet meer in clubverband zou uitkomen. Zo zou het Nederlandse volleybalteam meer kans hebben op een medaille bij de Spelen in Sydney. Visser zorgde voor grote onrust in de ploeg toen ze al na een paar weken het samenwerkingsverband opzegde en naar Belo Horizonte in Brazilië verhuisde, omdat ze een lucratieve aanbieding had gekregen van de Braziliaanse club Minas Tênis. Het liep uit op een conflict met bondscoach Bert Goedkoop.
Voor het eerst op zichzelf aangewezen ontwikkelde Ingrid Visser zich tot een topsportster. In het volleybalgekke Brazilië zaten elke wedstrijd duizenden toeschouwers op de tribune en werd ze als een ster behandeld. Ze gooide de schroom van zich af en sprak vaker zonder omwegen over wat er in haar omging. Na twee seizoenen Brazilië vertrok Visser naar het Italiaanse Vicenza, waar ze een jaar speelde en de CEV Cup, een Europees bekertoernooi, veroverde. Tussen 2001 en 2007 kwam Visser uit voor CV Las Palmas en CV Tenerife. Ze won vier Spaanse landstitels en driemaal de Spaanse beker. Met CV Tenerife behaalde ze in 2004 het hoogst bereikbare door de CEV Champions League in de wacht te slepen. In datzelfde jaar trouwde Visser in Rio de Janeiro met de Braziliaanse volleyballer Rico Guimarães, die ze in 1997 had leren kennen toen hij in Nederland speelde. Als echtelieden zagen de twee elkaar weinig omdat ze voor hun internationale volleybalcarrière veel moesten reizen. Zodoende hield het huwelijk geen stand, hoewel de scheidingspapieren nooit zijn ondertekend.
In 2007 keerde Visser terug naar Nederland en won ze met de Amstelveense club Martinus de landstitel en de beker. Met Oranje behaalde ze datzelfde jaar goud bij de FIVB World Grand Prix. Een jaar later stapte ze over naar de Russische club VK Leningradka en verhuisde ze naar Sint-Petersburg. Het was een keuze die vooral door financiële overwegingen was ingegeven, want de club werd allesbehalve professioneel geleid. Vervolgens tekende ze voor twee seizoenen (2009-2011) bij het Spaanse CAV Murcia en daarna sloot ze zich aan bij Baki Baku, een club in Azerbeidjan. In de zomer van 2012 stopte ze met volleybal. Begin dat jaar had ze haar laatste wedstrijd in het Nederlandse volleybalteam gespeeld: het was haar 514de interland.
Moord
Met haar nieuwe partner, Lodewijk Severein, historicus, succesvol internetondernemer en voormalig manager van het Nederlandse vrouwenvolleybalteam, vestigde Visser zich in Huizen, waar ze al in 2006 een woning had gekocht. Ze bereidde zich voor op een leven na het volleybal: ze ging rechten studeren en opperde dat ze zich wellicht in het sportrecht wilde specialiseren of kinderrechter kon worden. Een kinderwens had ze ook. Op 14 mei 2013 hadden Visser en Severein een afspraak bij een vruchtbaarheidskliniek in Murcia, de plaats waar ze had gevolleybald. Omdat ze in de buurt waren, wilde Severein een dag eerder Juan Cuenca Lorente spreken. Met deze voormalig manager van het inmiddels failliete CAV Murcia had Severein een zakelijk conflict en Visser kreeg nog zestigduizend euro achterstallig salaris van hem. Acht kilometer ten noordwesten van Murcia, in de plaats Molina de Segura, ontmoette het paar Cuenca in een vakantiewoning. Daar werd het tweetal door hem en een ingehuurde Roemeen vermoord. Twee weken later werden de zwaar toegetakelde lichamen van Visser en Severein gevonden in een citroenboomgaard in het dorpje Alquerías, ten oosten van Murcia. In maart 2017 werden de moordenaars in hoger beroep beiden veroordeeld tot veertig jaar cel.
Reputatie
Ingrid Visser was een van de beste volleybalsters die Nederland ooit heeft gekend. Met haar 514 interlands was ze, gemeten over alle Nederlandse teamsporters uit heden en verleden, recordinternational. De Volleybalkrant reikt sinds 2013 jaarlijks de Ingrid Visser Awards uit aan de beste volleyballers van het jaar. Als eerbetoon aan Visser zal rugnummer 15, het shirt waarin ze altijd speelde, nooit meer door een speelster van Oranje worden gedragen.
Literatuur
- Kees Kooman, Als je wint heb je vrienden. Zestien volleybalvrouwen en één man vier jaar tot elkaar veroordeeld (Baarn 2008) 204-215.
- Robèrt Misset, ‘Bleue reserve werd mevrouw 501’, de Volkskrant, 16-9- 2011.
- Henk Stouwdam, ‘Al lang niet meer dat introverte meisje van toen’, NRC.next, 19-9-2011.
- Maite Vermeulen, ‘Tweetal dood gevonden in een dorp twaalf kilometer van Murcia’, NRC Handelsblad, 27-5-2013.
- Edwin Winkels, ‘De moord op volleybalster Ingrid Visser en haar partner Lodewijk Severein’, Koud Bloed 26 (2015).
- Hilde Postma, ‘Ingrid Visser had een lach voor iedereen’, De Telegraaf, 28-9- 2016.
Illustratie
[in bestelling]
Auteur: Elias van der Plicht
laatst gewijzigd: 01/11/2017
De datum onder dit biografisch lemma geeft aan wanneer er voor het laatst aanvullingen en/of correcties in het stuk zijn doorgevoerd. Met ingang van 2023 is het project afgesloten.