Eras, B. J.
| Burgelijke naam | Eras, B. J. |
| Periode | 1876-1952 |
| Denominatie | rooms-katholiek |
| Org | Missie |
| Biografische gegevens | De persoon Eras Bernard Joseph Eras (1876-1952) volgde de opleiding aan het Bossche grootseminarie en werd in 1901 tot priester gewijd. Vervolgens ging hij voor voortgezette studies naar Rome; hier woonde hij de rest van zijn leven. Hij studeerde kerkelijk recht aan het Seminario Romano (S. Apollinare), waar hij in 1904 tot doctor promoveerde. Na zijn aanstelling als procurator van het Nederlands episcopaat in 1908, werd hij in 1912 geheim kamerheer van de paus waarmee hij het recht kreeg op de titel van 'monsignore'. In 1922 werd hij verheven tot pauselijk huisprelaat, in 1928 tot apostolisch protonotarius. Eras speelde een belangrijke rol bij de stichting van het Nederlands priestercollege te Rome, waarvan hij eind 1930 dan ook de eerste rector werd. In de tweede helft van de negentiende eeuw werden in Rome talrijke 'nationale' priestercolleges gesticht; het Belgische bijvoorbeeld dateert van 1844. Het Nederlandse college opende zijn deuren echter pas in 1931, nadat daartoe al vijftig jaar lang pogingen in het werk waren ondernomen. In de loop van zijn lange verblijf in Rome werd Bernard Eras meer en meer een centrale figuur in de Nederlandse kolonie te Rome. Artikelen in Nederlandse kranten (zie inv. nr. 4) beschrijven hem als een soort Nederlands rooms-katholiek 'monument' in Rome. De Romeinse curie diende hij als consultor [= adviseur] van de Congregatie voor de Oosterse Kerken.
De procurator In het kader van de reorganisatie van de curie in 1908 verloor de congregatie De Propaganda Fide de kerkelijke jurisdictie over een groot aantal gebieden die niet langer als 'missielanden' werden beschouwd. Daartoe behoorde ook Nederland, dat zelfs na het 'herstel' van de bisschoppelijke hiërarchie in 1853 onderworpen was gebleven aan bijzonder toezicht van de Propaganda Fide. De contacten van de Nederlandse bisschoppen met de Heilige Stoel waren tot dat jaar verlopen via de Propaganda. Bij het Nederlands episcopaat ontstond toen dringend de behoefte aan een vertegenwoordiger of "procurator", voor het afdoen van allerlei praktische zaken, maar ook om namens de bisschoppen allerlei aangelegenheden binnen de ingewikkelde curie-organisatie aan te kaarten of op gang te houden en de belangen van de Utrechtse kerkprovincie in het algemeen te behartigen. Tot de meer alledaagse taken van de procurator behoorde het aanvragen van allerlei geestelijke gunsten en privileges, dispensaties van kerkelijke voorschriften (vooral m.b.t. de huwelijkssluiting), faculteiten (bijzondere gedelegeerde bevoegdheden voor de bisschoppen) op allerlei terrein, de toekenning van pauselijke ridderorden en onderscheidingen, en andere vergelijkbare zaken. Hij diende te zorgen dat deze aanvragen op de juiste plaats terecht kwamen, op de juiste wijze werden behandeld en (last but not least) dat de noodzakelijke taxa (= heffingen) werden betaald. Daarnaast waren er ook werkzaamheden, die eerder op diplomatiek terrein lagen; Nederland was namelijk alleen gedurende de jaren 1915-1925 en vanaf 1944 bij de H. Stoel vertegenwoordigd. De procurator had ook te maken met kerkelijke kwesties van wat meer gewicht, zoals uit enkele onderwerpsdossiers mag blijken. Het kon daarbij bijvoorbeeld gaan om oprichting of erkenning van religieuze congregaties, maar er is ook een interessant dossier bewaard met betrekking tot de oprichting en goedkeuring van de R.K. Universiteit te Nijmegen in 1923. Juist hier bestaat echter de indruk, dat het nodige materiaal in de collectie ontbreekt.
Het Nederlands College De stichting van het Nederlands College te Rome verliep bepaald niet zonder moeite. De noodzaak voor een eigen, "nationaal" onderkomen leek niet zo groot, omdat men elders terecht kon, al dan niet via de Propaganda Fide of in kloosters van de eigen orde of congregatie. De aandrang om het te stichten kwam vooral van de kant van de Heilige Stoel. Doel daarvan was het structureel verzekeren van voldoende Romeinse invloed op de priesteropleiding in Nederland en, indirect, op de gang van zaken binnen de Utrechtse kerkprovincie in het algemeen. In 1925 kwam uit Rome een nieuwe impuls. Paus Pius XI schonk een miljoen lire voor de in 1923 opgerichte Katholieke Universiteit én hetzelfde bedrag voor een Nederlands College te Rome. Mede onder invloed van procurator Eras werden de zaken nu serieus aangepakt, zodat aartsbisschop Jansen het gebouw op 16 mei 1931 in kon wijden.De nieuwe stichting - met de officiële naam 'Pontificium Collegium Neerlandicum Pius XI' - werd in 1930 kanoniek opgericht en erkend, waarna B.J. Eras als eerste rector werd aangesteld. Het College stond onder gezag van het Nederlands episcopaat, maar viel als Romeinse stichting ook onder direct toezicht van de Congregatie der Seminaria en Universiteiten (uit: De Valk, Beschrijving). |
| Biografie(engels) | Short history The person Eras Bernard Joseph Eras (1876-1952) was trained at the major seminary of ‘s-Hertogenbosch and was ordained as a priest in 1901. Then he left for Rome to continue his studies, and spent the rest of his life there. He studied canonical law at the Seminario Romano (S. Apollinare), where he took his doctorate in 1904. After his appointment as procurator (agent) of the Dutch episcopate in 1908, he became secret chamberlain of the pope in 1912 and thus acquired the right to bear the title of ‘monsignore’. In 1922 he was elevated to papal home vicar, in 1928 to apostolic protonotary. Eras played an important role in the foundation of the Dutch College of Priests in Rome, and became its first director at the end of 1930. During the second half of the nineteenth century, numerous ‘national’ priest colleges were founded in Rome; the Belgian one, for instance, dates from 1844. The Dutch college, however, opened its doors only in 1931, after unsuccessful attempts had been undertaken for fifty years. In the course of his long stay in Rome, Bernard Eras gradually became the central figure in the Dutch colony. Articles in Dutch newspapers (see inv. no. 4) describe him as a kind of Dutch Roman-Catholic ‘monument’ in Rome. He served the Roman Curia as a consultor (= adviser) of the Congregation for the Oriental Churches.
The procurator Within the framework of the reorganisation of the Curia in 1908, the Congregation De Propaganda Fide lost its ecclesiastical jurisdiction over a large number of regions that were not considered to be ‘mission areas’ any longer. One of them was the Netherlands, which had continued to be subjugated to the special supervision of the Propaganda even after the restoration of the ecclesiastical hierarchy in 1853. Contacts of the Dutch bishops with the Holy See had run via the Propaganda until that year. The Dutch episcopate then developed an urgent need for a representative or ‘procurator’ to handle all kinds of practical matters, but also to raise or support all kinds of matters on behalf of the bishops within the complicated curial organisation and to promote the interests of the Utrecht church province in general. Among the more mundane tasks of the procurator belonged requests for all kinds of spiritual favours and privileges, dispensations of church rules (above all with regard to the contraction of marriages), faculties (special delegated competences for bishops) on all kinds of fields, granting of papal orders of knighthood and decorations, and other comparable matters. He had to take care that the requests were addressed to the right office and were dealt with properly and last but not least that the required taxa (fees) were paid. In addition, there were activities with a more diplomatic character; this was caused by the fact that the Netherlands had only one diplomatic delegate at the Holy See during the years 1915-1925 and after 1944. The procurator was also involved in church problems of slightly greater importance, like the establishment or recognition of religious congregations, but an interesting file has also been preserved with regard to the establishment and approbation of the Roman Catholic University in Nijmegen in 1923. The impression exists, however, especially on this point, that quite a few documents are missing in the collection.
The Dutch College The foundation of the Dutch College in Rome did not go smoothly. The necessity to have one's own ‘national’ home did not seem that great, because accommodation existed elsewhere, through the Propaganda Fide or in monasteries of Dutch orders or congregation. Pressure to found a college came mainly from the Holy See. Its aim was above all to assure sufficient strong Roman influence on the training of priests in the Netherlands and, indirectly, on what was going on in the Utrecht church province in general. In 1925 a new impulse came from Rome. Pope Pius XI donated one million lire on behalf of the Catholic University founded in 1923 and an identical amount on behalf of a Dutch college in Rome. Under the influence of procurator Eras the project was actually started, and as a result, Archbishop Jansen could bless the building on 16 May 1931. The new foundation -with the official name ‘Pontificium Collegium Neerlandicum Pius XI’- was erected canonically in 1930 and recognized, after which B.J. Eras was appointed as the first rector. The College stood under the authority of the Dutch episcopate, but also fell as a Roman foundation under the direct supervision of the Congregation of Seminaries and Universities (from: De Valk, Beschrijving). |
| Activiteiten |
|
| Continenten |
|
| Lokatie activiteiten |
|
| Selectie uit de literatuur |
|
| Meer over het archief |
|
||||||||||
| Archivalie elders | In het Katholiek Documentatie Centrum zijn in het archief van het dagblad De Tijd stukken te vinden over Eras: inv. nr. 1090 Circulaire over de huldiging van mgr. B. Eras, rector van het Nederlands Priestercollege te Rome z.j 1 stuk;
inv. nr. 4251 Brief van F. Huisman uit Rome over mgr. Eras, procurator van de Nederlandse bisschoppen te Rome 1924 1 stuk.
|
||||||||||
| Informatiewaarde | Gering |
Geschiedenis
| Biografische gegevens | De persoon Eras Bernard Joseph Eras (1876-1952) volgde de opleiding aan het Bossche grootseminarie en werd in 1901 tot priester gewijd. Vervolgens ging hij voor voortgezette studies naar Rome; hier woonde hij de rest van zijn leven. Hij studeerde kerkelijk recht aan het Seminario Romano (S. Apollinare), waar hij in 1904 tot doctor promoveerde. Na zijn aanstelling als procurator van het Nederlands episcopaat in 1908, werd hij in 1912 geheim kamerheer van de paus waarmee hij het recht kreeg op de titel van 'monsignore'. In 1922 werd hij verheven tot pauselijk huisprelaat, in 1928 tot apostolisch protonotarius. Eras speelde een belangrijke rol bij de stichting van het Nederlands priestercollege te Rome, waarvan hij eind 1930 dan ook de eerste rector werd. In de tweede helft van de negentiende eeuw werden in Rome talrijke 'nationale' priestercolleges gesticht; het Belgische bijvoorbeeld dateert van 1844. Het Nederlandse college opende zijn deuren echter pas in 1931, nadat daartoe al vijftig jaar lang pogingen in het werk waren ondernomen. In de loop van zijn lange verblijf in Rome werd Bernard Eras meer en meer een centrale figuur in de Nederlandse kolonie te Rome. Artikelen in Nederlandse kranten (zie inv. nr. 4) beschrijven hem als een soort Nederlands rooms-katholiek 'monument' in Rome. De Romeinse curie diende hij als consultor [= adviseur] van de Congregatie voor de Oosterse Kerken.
De procurator In het kader van de reorganisatie van de curie in 1908 verloor de congregatie De Propaganda Fide de kerkelijke jurisdictie over een groot aantal gebieden die niet langer als 'missielanden' werden beschouwd. Daartoe behoorde ook Nederland, dat zelfs na het 'herstel' van de bisschoppelijke hiërarchie in 1853 onderworpen was gebleven aan bijzonder toezicht van de Propaganda Fide. De contacten van de Nederlandse bisschoppen met de Heilige Stoel waren tot dat jaar verlopen via de Propaganda. Bij het Nederlands episcopaat ontstond toen dringend de behoefte aan een vertegenwoordiger of "procurator", voor het afdoen van allerlei praktische zaken, maar ook om namens de bisschoppen allerlei aangelegenheden binnen de ingewikkelde curie-organisatie aan te kaarten of op gang te houden en de belangen van de Utrechtse kerkprovincie in het algemeen te behartigen. Tot de meer alledaagse taken van de procurator behoorde het aanvragen van allerlei geestelijke gunsten en privileges, dispensaties van kerkelijke voorschriften (vooral m.b.t. de huwelijkssluiting), faculteiten (bijzondere gedelegeerde bevoegdheden voor de bisschoppen) op allerlei terrein, de toekenning van pauselijke ridderorden en onderscheidingen, en andere vergelijkbare zaken. Hij diende te zorgen dat deze aanvragen op de juiste plaats terecht kwamen, op de juiste wijze werden behandeld en (last but not least) dat de noodzakelijke taxa (= heffingen) werden betaald. Daarnaast waren er ook werkzaamheden, die eerder op diplomatiek terrein lagen; Nederland was namelijk alleen gedurende de jaren 1915-1925 en vanaf 1944 bij de H. Stoel vertegenwoordigd. De procurator had ook te maken met kerkelijke kwesties van wat meer gewicht, zoals uit enkele onderwerpsdossiers mag blijken. Het kon daarbij bijvoorbeeld gaan om oprichting of erkenning van religieuze congregaties, maar er is ook een interessant dossier bewaard met betrekking tot de oprichting en goedkeuring van de R.K. Universiteit te Nijmegen in 1923. Juist hier bestaat echter de indruk, dat het nodige materiaal in de collectie ontbreekt.
Het Nederlands College De stichting van het Nederlands College te Rome verliep bepaald niet zonder moeite. De noodzaak voor een eigen, "nationaal" onderkomen leek niet zo groot, omdat men elders terecht kon, al dan niet via de Propaganda Fide of in kloosters van de eigen orde of congregatie. De aandrang om het te stichten kwam vooral van de kant van de Heilige Stoel. Doel daarvan was het structureel verzekeren van voldoende Romeinse invloed op de priesteropleiding in Nederland en, indirect, op de gang van zaken binnen de Utrechtse kerkprovincie in het algemeen. In 1925 kwam uit Rome een nieuwe impuls. Paus Pius XI schonk een miljoen lire voor de in 1923 opgerichte Katholieke Universiteit én hetzelfde bedrag voor een Nederlands College te Rome. Mede onder invloed van procurator Eras werden de zaken nu serieus aangepakt, zodat aartsbisschop Jansen het gebouw op 16 mei 1931 in kon wijden.De nieuwe stichting - met de officiële naam 'Pontificium Collegium Neerlandicum Pius XI' - werd in 1930 kanoniek opgericht en erkend, waarna B.J. Eras als eerste rector werd aangesteld. Het College stond onder gezag van het Nederlands episcopaat, maar viel als Romeinse stichting ook onder direct toezicht van de Congregatie der Seminaria en Universiteiten (uit: De Valk, Beschrijving). |
| Biografie(engels) | Short history The person Eras Bernard Joseph Eras (1876-1952) was trained at the major seminary of ‘s-Hertogenbosch and was ordained as a priest in 1901. Then he left for Rome to continue his studies, and spent the rest of his life there. He studied canonical law at the Seminario Romano (S. Apollinare), where he took his doctorate in 1904. After his appointment as procurator (agent) of the Dutch episcopate in 1908, he became secret chamberlain of the pope in 1912 and thus acquired the right to bear the title of ‘monsignore’. In 1922 he was elevated to papal home vicar, in 1928 to apostolic protonotary. Eras played an important role in the foundation of the Dutch College of Priests in Rome, and became its first director at the end of 1930. During the second half of the nineteenth century, numerous ‘national’ priest colleges were founded in Rome; the Belgian one, for instance, dates from 1844. The Dutch college, however, opened its doors only in 1931, after unsuccessful attempts had been undertaken for fifty years. In the course of his long stay in Rome, Bernard Eras gradually became the central figure in the Dutch colony. Articles in Dutch newspapers (see inv. no. 4) describe him as a kind of Dutch Roman-Catholic ‘monument’ in Rome. He served the Roman Curia as a consultor (= adviser) of the Congregation for the Oriental Churches.
The procurator Within the framework of the reorganisation of the Curia in 1908, the Congregation De Propaganda Fide lost its ecclesiastical jurisdiction over a large number of regions that were not considered to be ‘mission areas’ any longer. One of them was the Netherlands, which had continued to be subjugated to the special supervision of the Propaganda even after the restoration of the ecclesiastical hierarchy in 1853. Contacts of the Dutch bishops with the Holy See had run via the Propaganda until that year. The Dutch episcopate then developed an urgent need for a representative or ‘procurator’ to handle all kinds of practical matters, but also to raise or support all kinds of matters on behalf of the bishops within the complicated curial organisation and to promote the interests of the Utrecht church province in general. Among the more mundane tasks of the procurator belonged requests for all kinds of spiritual favours and privileges, dispensations of church rules (above all with regard to the contraction of marriages), faculties (special delegated competences for bishops) on all kinds of fields, granting of papal orders of knighthood and decorations, and other comparable matters. He had to take care that the requests were addressed to the right office and were dealt with properly and last but not least that the required taxa (fees) were paid. In addition, there were activities with a more diplomatic character; this was caused by the fact that the Netherlands had only one diplomatic delegate at the Holy See during the years 1915-1925 and after 1944. The procurator was also involved in church problems of slightly greater importance, like the establishment or recognition of religious congregations, but an interesting file has also been preserved with regard to the establishment and approbation of the Roman Catholic University in Nijmegen in 1923. The impression exists, however, especially on this point, that quite a few documents are missing in the collection.
The Dutch College The foundation of the Dutch College in Rome did not go smoothly. The necessity to have one's own ‘national’ home did not seem that great, because accommodation existed elsewhere, through the Propaganda Fide or in monasteries of Dutch orders or congregation. Pressure to found a college came mainly from the Holy See. Its aim was above all to assure sufficient strong Roman influence on the training of priests in the Netherlands and, indirectly, on what was going on in the Utrecht church province in general. In 1925 a new impulse came from Rome. Pope Pius XI donated one million lire on behalf of the Catholic University founded in 1923 and an identical amount on behalf of a Dutch college in Rome. Under the influence of procurator Eras the project was actually started, and as a result, Archbishop Jansen could bless the building on 16 May 1931. The new foundation -with the official name ‘Pontificium Collegium Neerlandicum Pius XI’- was erected canonically in 1930 and recognized, after which B.J. Eras was appointed as the first rector. The College stood under the authority of the Dutch episcopate, but also fell as a Roman foundation under the direct supervision of the Congregation of Seminaries and Universities (from: De Valk, Beschrijving). |
| Activiteiten |
|
Geografie
| Continenten |
|
| Lokatie activiteiten |
|
Niet-archivalische bronnen
| Selectie uit de literatuur |
|
Het archief
| Meer over het archief |
|
||||||||||
| Archivalie elders | In het Katholiek Documentatie Centrum zijn in het archief van het dagblad De Tijd stukken te vinden over Eras: inv. nr. 1090 Circulaire over de huldiging van mgr. B. Eras, rector van het Nederlands Priestercollege te Rome z.j 1 stuk;
inv. nr. 4251 Brief van F. Huisman uit Rome over mgr. Eras, procurator van de Nederlandse bisschoppen te Rome 1924 1 stuk.
|
||||||||||
| Informatiewaarde | Gering |