Dagboeken

dagboekcahier 2

16/12/1893

zaterdag 16 december 1893

Dit is de laatste bladzijde van ’t tweede cahier, dat ik voor mijn dagboek gebruik. Op die laatste bladzijde heb ik iets zeer treurigs te melden: zooeven uit de kerk van tienen komende, vertelde Van den Braack mij, dat de familie Schmier gisterenavond de tijding ontving van den dood van Louis, den jongsten zoon, die missionaris was in Afrika. Bij ’t bouwen eener woning is er een balk op zijn hoofd gevallen. Op hetzelfde oogenblik was hij dood. Dit is reeds in juli gebeurd. Arme familie! wat zal zijn goede mama bedroefd zijn: toen hij als missionaris vertrokken was, is zij reeds geruimen tijd ziek geweest. En nu die tijding! Hij was nog zoo jong, even oud als mijn heerbroer, 28 jaar. En Lize ... o, was toch alles anders en kon ik haar troosten! En nu ... ik kan nog niet eens een kaartje aan hare familie zenden als bewijs van deelneming ... Maar ’t is egoïstisch om daarover treurnis te gevoelen bij ’t groote leed dier arme moeder! Hoeveel tranen zullen daar gisterenavond gestort zijn! Arme moeder! en ... Arme Lize! Maar een schoone troost is het toch, dat hij gestorven is arbeidende den zwaren arbeid in de donkere gewesten van Afrika ... God hebbe zijne ziel! ...