Dagboeken

dagboekcahier 6

20/02/1918

woensdag 20 februari 1918

Vandaag is onze lieve Guusje begraven. Wat een droeve dag. Alle vorige dagen had de zon geschenen. Vandaag was ’t donker en somber was ’t in huis achter de dichte gordijnen. En donker en somber was ’t in ons hart.

Ze lag nog zoo mooi in haar kistje, een slapend bruidje, in de vele bloemen, die gekomen waren.

Vanmorgen gingen we allen naar de kerk. Om half acht werd er voor haar een H. Mis gelezen. Hoe hadden we de drie vorige woensdagen om St. Josefs voorspraak gebeden voor haar herstel. Thans … och, voor haar behoefden we niet meer te bidden, een engeltje in het hemelrijk. Ik voel ’t als een zwakheid dat wij, die haar toch onzegbaar en onbegrijpelijk gelukkig weten, toch zoo bedroefd zijn. Onze Lieve Heer zal ’t ons wel niet al te zwaar willen aanrekenen.

Al de kindertjes van haar klas gingen ook ter Heilige Tafel. Gisteren waren ze ook allen bij haar geweest en brachten een gezamenlijk bloemstuk ‘voor onze lieve Guusje’ mee. ’t Was treffend  die kleinen met ernstige gezichtjes rondom haar lijkje te zien knielen, een rozenhoedje biddend, dat een der vergezellende zusters voorbad. Tenslotte zei de zuster: nu nog één wees-gegroetje om door de voorbede van Guusje te verkrijgen dat we allen even braaf mogen zijn als zij en eens even heilig mogen sterven …

Braaf, dat was zij. De jaren, dat zij schoolgegaan had, hadden er op haar maandbriefjes nooit anders dan vijfjes gestaan. Ze was der zusters lieveling geweest, in elke klas waarin zij zat. En ook in huis. Zij was een lief kind, dat ons nooit eenige moeite heeft gegeven. Ik kan mij niet herinneren, dat ze ooit ook maar de geringste straf van mij heeft gehad. En altijd bezig, liefst met huiselijk werk.

En nu, op dezen zonloozen dag is dit zonnetje van ons huis voor altijd ondergegaan. Neen, neen, zij schijnt hoog boven ons uit in ’t gouden hemelrijk! Guusje, bid voor ons allen, vooral voor moeder en vader, om kracht en onderwerping.