Dagboeken

dagboekcahier 6

25/08/1916

vrijdag 25 augustus 1916

Half elf ’s morgens. Kom zoojuist van Liesje terug met looden schoenen. Temperatuur 40^o om zes uur, 39.8 om acht uur. Dat is een volle graad hooger dan gisteren. In plaats van vannacht gelijk gisteren te dalen, is de temperatuur tot zes uur voortdurend  gestegen. De nonnetjes maakten zich al beangst; ze vreesden voor longontsteking. Al vroeg hebben ze den dokter getelefoneerd. Deze onderzocht haar, maar kon van longontsteking niets vinden. Hij meende dat ’t in de ontlasting zat. Ofschoon – sinds maandagmiddag vier uur heeft ze niets meer gegeten. Gisteren voor ’t eerst twee glazen melk, dat is alles.

Ik zou vanmiddag even naar Den Haag gegaan zijn om Julius Bachem te bezoeken, die morgen weer naar Duitschland vertrekt. Ik heb ’t afgetelegrafeerd; ik kan niet tot zeven uur wachten met iets van Liesje te hooren. Ik ga nu om half twee weer naar haar toe. Moge de daling doorgegaan zijn en niet door een nieuwe stijging gevolgd worden! Hoe jammer nu, gisteren was ze zooveel beter; heelemaal opgevroolijkt. Nu voelde ze zich, na een slapeloozen nacht en door de hooge temperatuur, blijkbaar minder goed, ofschoon ze niet wist dat de temperatuur gestegen was.

’s Avonds negen uur. Dat is een nare dag geweest, maar gelukkig met een goed slot!

De temperatuur, die om zes uur 40^o was, om acht uur 39.8, was om tien uur weer gestegen tot 40.1. Zou ’t toch longontsteking worden? … Vanmiddag om half twee was de temperatuur gedaald tot 39.7 en vanavond om zeven uur al reeds tot 38.8! (=zes uur). Blijkbaar was de daling nog aan den gang, want Liesje transpireerde nog sterk.

Goddank! Dat was een pak van mijn hart. Blijkbaar was de oorzaak: noodzakelijke ontlasting. Deze was nu reeds driemaal gekomen; vandaar blijkbaar de daling. De dokter was om half zeven weer geweest en was zeer content. Hij meende dat we er nu zijn. Moge het zoo wezen! … Maar ik ga heel wat geruster naar bed dan ik vanmorgen dacht.