Dagboeken

dagboekcahier 7

27/11/1918

woensdag 27 november 1918

Eindelijk ga ik weer eens wat opteekenen. Hoe jammer dat ik dit wekenlang niet kon doen. Vooreerst wegens de verhuizing. Ik had er eenvoudig geen gelegenheid toe. Daarna, toen na 8 november Nederland bedreigd werd met een revolutie: een weeklang hadden we twee- of driemaal daags ministerraad: elken dag ging ik om half tien van huis, en kwam eerst ’s nachts half twaalf of twaalf uur weer terug. Wat een tijd van spanning is dat geweest! In één week tijd is mijn baard bijna geheel wit geworden. En dan tenslotte: ik was dit dagboek kwijt! Ik begreep er niets van. ’t Lag altijd in ’t linkerbovenlaadje van mijn schrijftafel achter slot. Zoo, gesloten, was mijn schrijftafel vervoerd. Er ontbrak niets in. Alleen … mijn dagboek! Ik had me al een nieuw boek aangeschaft en was daar vanavond in begonnen. Nadat ik twee bladzijden geschreven had, kreeg ik eensklaps ’t idee: de laadjes nog eens uitgehaald en gezien of ’t er niet achteruit  geschoven was en zóó eronder gekomen was. Ik had dit onderzoek al eens gedaan. Maar ziet: daar lag ’t!!

            Ik ben zoo blij, dat ik ’t nu terug heb. Al was ’t alleen maar om wat erin over mijn lieve Gukie staat en de bloempjes uit haar handjes die erin lagen. Ook mijn aanteekeningen over Delft en over de ministerieele crisis – wat betreurde ik ’t, dat ze nu weg waren. Waarheen? Wellicht in verkeerde handen gekomen? … Overal had ik al gezocht. Op de onmogelijkste plaatsen. Steeds vergeefs! En ziedaar, daar ligt ’t nu!

            Morgen zal ik trachten mijn herinnering nog eens op te scherpen en over de laatste weken nog een en ander op te teekenen.[3] Helaas, vandaag nog iets diepdroevigs: maandag is Gerard, de eenige zoon, ’t eenig kind van mijn eenige zuster overleden aan longontsteking. 26 jaar oud! Arme zus! Welk een smart! Nu heeft ze niets, niets meer, zij die al meer dan 25 jaren verdriet heeft gehad. God helpe haar!