© DVN, een project van Huygens ING en OGC (UU). Bronvermelding: Thomas Dresscher, Blokker, Loes, in: Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland. URL: https://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/Blokker [05/03/2018]
BLOKKER, Loes, vooral bekend als Loes Hamel (geb. Andijk 21-10-1938 – gest. Heemstede 18-4-1974), fotomodel en cabaretière. Dochter van Jan Blokker (1903-1997) en IJtje Krul (1909-1998) Loes Blokker trouwde (1) op 10-4-1961 in Amsterdam met Julius Caesar Hamel (geb. 1938), acteur; (2) na echtscheiding (27-4-1966) op 5-3-1968 in Andijk met Michael Clyde Whelden (1943-2002), sieradenmaker.
Loes Blokker kwam uit ‘een typisch
Hollands nest’ in Andijk (West-Friesland) en sprak altijd met veel genegenheid
over haar ouders en haar jeugd. Als kind wilde ze persfotograaf,
toneelspeelster of verpleegster worden (Het Vrije Volk, 27-11-1964). In
de jaren vijftig begon ze met een opleiding als leerlingverpleegster in het St.
Jans Gasthuis in Hoorn, maar de grote stad trok. Daarom maakte ze haar
opleiding af in het Weesperpleinziekenhuis in Amsterdam. Vier jaar werkte ze als
verpleegster.
Mannequin en cabaretière
In Amsterdam ontmoette Loes Blokker de acteur Jules Hamel, met wie ze in 1961 trouwde. Ze stopte als verpleegster, maar omdat er geld nodig was, schreef ze op een vacature voor fotomodellen. Na haar ‘ontdekking’ door modefotograaf Hans Dukkers maakte ze in 1962 een flitsende entree in de wereld van de haute couture. Tijdens een Nederlandse modeweek in Parijs werd zij gecontracteerd door ontwerper Pierre Cardin, voor wie ze collecties showde in Parijs, Rome, Berlijn en Mexico-Stad. Zo werd Loes Hamel een bekende mannequin en ook een bekende naam in de Nederlandse pers. In 1963 presenteerde zij in ‘Loes Hamel’s modetheater’ een kleine eigen collectie met onder meer jurken beschilderd door Jean Paul Vroom. In 1964 presenteerde ze een tweede eigen collectie en werkte ze voor ontwerper Dick Holthaus.
In 1964 begon de podiumcarrière van Loes Hamel – naar eigen zeggen een droom die uitkwam. Ze sloot zich aan bij het cabaret Shaffy Chantant, met Ramses Shaffy en Liesbeth List. Loes was presentatrice en gastvrouw, maar ze zong ook mee. De eerste serie optredens, in het Miranda Paviljoen in Amsterdam, kreeg veel persaandacht, maar Shaffy Chantant brak pas echt door toen het ging optreden in Felix Meritis. Steevast werd een optreden afgesloten met de Shaffy Cantate, waarbij ook Loes Hamel meezong – in 1966 werd dit een grote hit. Intussen bleef Hamel ook als internationaal fotomodel actief. Als representante van de nieuwe generatie had ze kritiek op de Nederlandse modefotografie, die modellen behandelde als marmeren standbeelden – Paul Huf was in haar ogen de enige positieve uitzondering (De Telegraaf, 20-1-1966).
Loesje Hamel maakte in januari 1965 haar televisiedebuut in een eigen cultuurprogramma voor de AVRO, Hoofdstuk II – eigenlijk had Adèle Bloemendaal het moeten presenteren maar die had zich op het laatste moment teruggetrokken. Het werd een flop. Later dat jaar deed ze mee aan het satirische VARA-programma Zo is ’t toevallig ook nog eens een keer en speelde ze de fin-de-siècle vrouw ‘Leonie’ in een korte film van Jan Wiertsema (Façade), gebaseerd op een tekst van Couperus. Ook ging ze met Shaffy Chantant naar de Verenigde Staten, waar (klein)kunstenaars in gezelschap van een klompenmaker, draaiorgel en andere Hollandse attributen een promotiecampagne voor Nederland hielden. Dat jaar had ze kortdurende relaties met schrijver-kunstenaar Jan Cremer en met popzanger Wally Tax.
Hippiecultuur
In 1966 werd het huwelijk met Jules Hamel ontbonden, maar Loesje bleef hierna de achternaam Hamel gebruiken. In september van dat jaar hulde zij zich in een kostuum gemaakt van een Engelse vlag, waarmee ze vergeefs een gooi deed naar een modeprijs voor het hipste pak. Een jaar later (1967) showde zij de nieuwe collectie van Holthaus. Rond diezelfde tijd keerde ze terug naar Andijk, waar zij eerst bij en later achter haar ouders woonde. Ze kreeg een relatie met Michael Clyde Whelden (ook bekend onder pseudoniem Michael Mcgillyguddy), met wie ze in 1968 trouwde. Hij verbouwde de boerderij achter het huis van haar ouders tot woonhuis en ze omarmden de hippiecultuur, kleedden zich in wijde kleren met kralen en maakten met een camper een reis door India. In 1969 trad ze nog eenmaal op met Ramses Shaffy, met wie zij samen All Blues van Miles Davis zong (Shaffy Verkeerd). Volgens Shaffy zelf was het Loes Hamel die hem met de ‘hippie-scene’ in contact bracht. Hamel leefde in relatieve stilte, hoewel ze volgens de dichter Simon Vinkenoog in Duitsland nog een plaat opnam onder de naam Mcgillyguddy.
In februari 1974 werd Loes Hamel opgenomen in een ziekenhuis in Haarlem omdat ze kanker had. Op 18 april stierf ze op 35-jarige leeftijd in Heemstede. Ze werd in kleine kring gecremeerd. Haar ziekte en dood kwamen voor velen als een verrassing.
Reputatie
Loes Hamel is een van de weinige internationaal bekende mannequins die Nederland heeft gekend. In de vroege jaren zestig maakte ze een stormachtige carrière door. Als jonge, vrijgevochten vrouw met een goed gevoel voor trends was ze immens geliefd in het hippe Amsterdam van die tijd, en voor tienermeisjes was ze een idool. De pers loofde haar omdat zij zo gewoon bleef; zelf vertelde ze in interviews vaak dat ze alle poespas van het beroemd zijn van zich liet afglijden. Jan Cremer noemde haar in een interview met Ischa Meijer zijn grote liefde van de jaren zestig, maar schrijft in zijn schelmenroman Ik, Jan Cremer (1964) badinerend over haar ‘hippieleven’: hij vond haar ‘helemaal maf geworden’ met haar kralen en marihuana. Vriend en bewonderaar Simon Vinkenoog ageerde hiertegen en noemde haar een ‘een en al onbaatzuchtige liefde’ en ‘een droom van vrede’. In zijn dichtbundel Mij Best nam hij een aan haar gewijd in memoriam op. Jan Cremer schreef in 2017 een boek over zijn ‘grote liefde’ Loes Hamel: Sirenen.
Naslagwerken
Honig.
Archivalia
Centraal Bureau voor de Genealogie, Den Haag: persoonskaart L. Blokker.
Literatuur
- Ank van Zachten van Buuren, ‘Loes Hamel: Helegaer wat aers’, Het Vrije Volk, 27-11-1964.
- ‘Het is zo heerlijk om nu jong te zijn’, De Telegraaf, 20-1-1966.
- Het Vrije Volk, 10-9-1966, 6-9-1967.
- Algemeen Handelsblad, 22-1-1969
- Simon Vinkenoog, Jan Cremer en zo oftewel Het Evangelie van Ikjan, voor kinderen verklaard. Notities gemaakt bij het lezen van de Jan Cremer Documentaire, samengesteld door Hans Dütting (2005) [URL http://www.simonvinkenoog.nl/pages/hic/Jan%20Cremer.htm; geraadpleegd 19-3-2017].
- Jan Cremer, Sirenen (Amsterdam 2017) [over zijn relatie met Loes Hamel].
Illustratie
Loes Hamel, door Fred Brommet, 1962 (Maria Austria Instituut, Amsterdam).
Auteur: Thomas Dresscher
laatst gewijzigd: 05/03/2018
De datum onder dit biografisch lemma geeft aan wanneer er voor het laatst aanvullingen en/of correcties in het stuk zijn doorgevoerd. Met ingang van 2023 is het project afgesloten.