Browne, Nancy Dodge (1931-2008)

 
English | Nederlands

© DVN, een project van Huygens ING en OGC (UU). Bronvermelding: Marloes Huiskamp, Browne, Nancy Dodge, in: Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland. URL: https://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/Browne [30/05/2018] 

BROWNE, Nancy Dodge, vooral bekend als Nan Hoover (geb. Bay Shore, Verenigde Staten 12-5-1931 – gest. Berlijn 9-6-2008), schilderes, tekenares, video- en performance-kunstenares. Dochter van Harry Steele Browne (1906-1975), verkoper, en Anna Evelyn Dodge (1910-na 1956). Nancy Browne trouwde (1) op 17-7-1954 in Washington (VS) met Harold Joseph Hoover (1925-2014), illustrator en kunstenaar; (2) na scheiding (9-2-1966) op 18-11-1974 in Amsterdam met Richard Franciscus Jozef Hefti (1936-1993), kunstenaar. Uit huwelijk (1) werden 2 dochters en 1 zoon geboren.

Nancy (Nan) Browne bracht haar vroege jeugd als enig kind door op Long Island en deels ook in New York City. Haar vader, bij zijn huwelijk werkzaam bij autofabrikant Ford, was de grote afwezige: haar ouders scheidden toen ze vijf jaar oud was, maar waren al eerder uit elkaar. Nan was vaak alleen, in en rond het grote huis van haar grootouders van moederszijde in Blue Point, waar cultuur hoog in het vaandel stond. Haar grootvader was officier van justitie en politiek actief. Nans moeder hertrouwde in 1938 en in 1940 kreeg Nan een halfzusje. Het gezin verhuisde regelmatig, doordat het bedrijf van haar stiefvader hem om de vier jaar overplaatste. Nan zat in die jaren op kostschool. Ze was dyslectisch en besloot al jong dat ze een creatief vak moest kiezen.

'I have a number one and that is my creativity'

Na haar eindexamen op Gunston School (Maryland) volgde Nan Browne van 1949 tot 1955 de schilderopleiding aan Corcoran College of Art and Design in Washington D.C. In de jaren vijftig bracht beeldhouwer William Taylor haar bovendien de basistechnieken van het beeldhouwen bij. Ze leerde op haar opleiding Harold Hoover kennen, met wie zij in 1954 trouwde – zijn achternaam zou ze voortaan als kunstenares gebruiken. Tussen 1954 en 1958 kreeg het paar drie kinderen. Terwijl Harold werkzaam was bij The Washington Post, kreeg Nan al gauw succes met haar figuratieve – maar niet realistische – schilderijen en tekeningen: ze had een tentoonstelling in de Franz Bader Gallery in Washington en vond een galerie in New York. Toch noemde Nan Hoover deze periode later erg moeilijk, waarschijnlijk omdat ze worstelde met het combineren van kunstenaarschap, huwelijk en gezin. Zelf zei ze later: ‘I have a number one and that is my creativity. I also have three wonderful children. But there is a number one’ (Raqué en Muskens, 2015). Consequentie hiervan was dat het huwelijk eindigde in een scheiding en dat haar man de kinderen alleen opvoedde.

In 1962 verbleef Nan Hoover in Parijs, Berlijn en Londen. Na haar terugkeer werkte en exposeerde ze in New York, waar ze behalve schilderijen en tekeningen ook sculpturen maakte. Om haar inkomen aan te vullen had ze bijbaantjes. Tijdens een bezoek aan Amsterdam in 1969 besloot Hoover hals over kop zich daar te vestigen – de Amsterdamse sfeer stimuleerde haar enorm (Van Ginneken 1970). Ze ging er exposeren bij Galerie Biesj en later bij Galerie Jurka. Tussen 1971 en 1973 was Hoover huisbewaarder van Chateau Molesmes, het Franse kasteel van kunstenaar Karel Appel. Af en toe kwam ze voor tentoonstellingen naar Amsterdam.

Video's en performances

In 1973 leerde Nan Hoover de schilder Richard Hefti kennen. Via hem kreeg ze dat jaar een videocamera in handen. Prompt stopte ze met schilderen en tekenen en begon video-opnamen te maken, waarbij ze aanvankelijk vooral haar eigen lichaam en hoofd in beeld bracht. Ze filmde alleen, met een statische camera, zonder onderbreking en zonder achteraf te editen. De eerste keer dat ze een video liet zien – onder het motto ‘Get it out there, let people see’ – was op de bar van café De Pels, waar ze in die tijd werkte (Van Weelden 1997). Hoover begon ook met performances, fotografie en installaties en ging de verschillende media in de loop der jaren combineren. Daarbij draaide het steeds om licht, beweging, tijd, stilte en ruimte.

Nan Hoover, die eind 1974 met Hefti was getrouwd en Nederlandse was geworden, was met haar performances en werk te zien in grote musea en op festivals in Europa en Amerika. Zo deed ze in 1977 mee aan Documenta 6 in Kassel en werd haar videowerk getoond in het Museum of Modern Art New York. In Amsterdam vond ze een podium in De Appel, een centrum voor hedendaagse kunst. Een beurs van de Deutscher Akademischer Austauschdienst bracht Hoover in 1980 voor een jaar naar Berlijn. Vier jaar later deed ze namens Nederland mee aan de Biënnale in Venetië.

Docente

In 1986 doceerde Nan Hoover op het San Francisco Art Institute. Het jaar erop was ze op Documenta 8 en begon ze als docente video en film aan de kunstacademie in Düsseldorf. Daarnaast gaf ze op verschillende plaatsen workshops en lezingen. Ze ging in die tijd ook weer tekenen (volgens sommige critici een stap terug), waarbij ze nog steeds gefascineerd bleek door de menselijke figuur. Ook maakte ze sculpturen. In 1996 ging Hoover terug naar Amsterdam en het jaar erna begon ze als docente multimedia aan de Gerrit Rietveld Academie. Dit deed ze drie jaar.

In de loop der jaren kreeg Hoover een aantal opdrachten voor permanente kunstwerken in de openbare ruimte. Zo maakte zij in 1990 voor het station van Hardenberg een in een bank geïntegreerde lichtinstallatie en in 2000 een lichtobject voor de Münchner Kammerspiele, een theater in München. In 2005 verhuisde ze van Amsterdam naar Berlijn omdat in Nederland de interesse voor haar werk verminderd leek. Tot haar dood bleef ze werken, exposeren en voordrachten geven. Nan Hoover overleed op 9 juni 2008 in Berlijn aan de gevolgen van kanker.

Inhoud en betekenis

Nan Hoover wilde met haar werk onderliggende thema's blootleggen en de dialoog aangaan met haar publiek, haar studenten en de kunstwereld. Soms ontstond ook politiek of maatschappelijk geëngageerd werk, bijvoorbeeld naar aanleiding van de oorlog in Bosnië (1993). Hoover was lid en voorzitter van het Internationales Künstler Gremium.

Nan Hoover werd in 1990 genomineerd voor de Judith Leysterprijs en won in 1996 de Erster Künstelerinnenpreis des Landes Nordrhein-Westfalen. Ze wordt beschouwd als een pionier op het gebied van de licht-, video- en performancekunst, maar was naar eigen zeggen vooral schilderes: ‘i am a painter/everything i do is seen/ through the eyes of a painter /i only use different/brushes from time to time’ (nan-hoover.com). Hoovers artistieke nalatenschap is ondergebracht in de Nan Hoover Foundation, haar videowerk wordt beheerd door LI-MA in Amsterdam.

Naslagwerken

Jacobs.

Archivalia

Nan Hoover Foundation, Amsterdam.

Werk

Voor een overzicht van Hoovers werk, tentoonstellingen, literatuur etc., zie:

Literatuur

  • Lily van Ginneken, ‘Nan Hoover is bezeten van Amsterdam’, Algemeen Handelsblad, 14-1-1970.
  • Erik Beenker, ‘Nan Hoover schaduwt licht en illusies’, Nieuwsblad van het Noorden, 22-8-1978.
  • Yvonne Jansen, ‘Het lichaam en het licht. Nan Hoover in het landschap van video en performance’, in: Monique Darge en Leen Huet red., An unexpected journey: Vrouw en kunst. Woman and Art (Antwerpen 1996) 144-149.
  • Willem van Weelden, Interview with Nan Hoover, ter gelegenheid van de tentoonstelling Grand Opening in het Nederlands Instituut voor Mediakunst, 5-12-1997
  • Interview met Nan Hoover, door Willem van Weelden, 1997 [URL http://www.openbeelden.nl/media/92553/Interview_with_Nan_Hoover_by_Willem_van_Weelden.nl; geraadpleegd 17-3-2017].
  • Rob Perrée, Dialogue. About Nan Hoover (Keulen 2001).
  • Sam Schoenbaum, Meeting Nan Hoover. A Video Portrait (z.p. 2008).
  • Rob Perrée, ‘Nan Hoover (1931-2008)', NRC-Handelsblad, 12-6-2008.
  • Dawn Leach, ‘The Hand of the artist. Works by Nan Hoover', Wallraf-Richartz-Jahrbuch 71 (2010) 285-300.
  • Martha Vollering, ‘Het archief van video-kunstenaar Nan Hoover (1931-2008)’, RKD bulletin (2010), nr. 2, 48-55.
  • Dawn Leach, ‘Nan Hoover’ (2014), website Nan Hoover Foundation [URL http://www.nanhooverfoundation.com/hoover.html; geraadpleegd 17-3-2017].
  • Quirine Racké en Helena Muskens, My Life as an Artist, Nan Hoover (2015) [video].

Illustraties

  • Nan Hoover in de videostudio van de Kunstakademie Düsseldorf, door onbekende fotograaf, ca. 1991 (Nan Hoover Foundation).

  • Light Composition, door Nan Hoover, 1987 (Nan Hoover Foundation).

Auteur: Marloes Huiskamp

laatst gewijzigd: 30/05/2018

De datum onder dit biografisch lemma geeft aan wanneer er voor het laatst aanvullingen en/of correcties in het stuk zijn doorgevoerd. Met ingang van 2023 is het project afgesloten.