Verenigingen voor armenzorg en armoedepreventie in de negentiende eeuw

om door het bestrijden van drankmisbruik een belangrijke oorzaak van armoede weg te nemen

Het genootschap richtte zich vooral op het organiseren van openbare bijeenkomsten en op de verspreiding van pamfletten, prentenboeken e.d. Ook wendde men zich tot de notabelen om hen aan te sporen de sterke drank in hun invloedsfeer uit te bannen. Zo werden bijvoorbeeld reders verzocht om hun schepen zonder sterke drank uit te zenden.

Aandacht is er tevens voor volksontwikkeling, zoals het opzetten van een bibliotheek. 

De leden van de vrouwenafdeling namen de filantropische activiteit voor hun rekening: zij bezochten behoeftige leden om hen zowel drankbestrijdingstractaatjes als geldelijke ondersteuning van het Afschaffings-Genootschap toe te stoppen. 

vormt  tezamen met de vrouwen-afdeling, opgericht in 1839 na protest tegen het gezamenlijk vergaderen van mannen en vrouwen, het Afschaffings-Genootschap.

J.C. van Stel, Drinken, drank en dronkenschap. Vijf eeuwen drankbestrijding en alcoholhulpverlening in Nederland (Hilversum 1995) 144-146.

Maartje Janse, De afschaffers. Publieke opinie, organisatie en politiek in Nederland, 1840-1880 (Amsterdam 2007) 41-44.

ad einddatum:

het genootschap wordt omgevormd tot de afdeling Rotterdam van de Nederlandsche Vereeniging tot Afschaffing van Sterken drank.

ad richtgroep:

1. jongelieden en allen die nog niet drinken, om te zorgen dat zij het nimmer doen.

2. op matige gebruikers, om hen te vermanen, teneinde gelijk wij, dat matige gebruik op te offeren, om een voorbeeld aan anderen te geven, en alzoo het depot, waaruit de dronkaards geboren worden tot ons genootschap te doen overgaan.

3. op de dronkaards, teneinde dat verfoeijelijke depot van snoodheid en rampen, nog op twee manieren te verminderen:

a. door eenigen dier ongelukkigen tot onze medeleden te winnen, en door de overigen zoo spoedig mogelijk aan de nog overblijvende branderijen te verbinden, opdat zij weldra mogten uitsterven; en dit was in alle gevalle zeker, indien wij langzamerhand zorgden, dat de hoop dronkaards uit de beide voorgaande rangen geen toevoer meer ontving.' (Van der Stel, 144)

ad leden:

'In 1849 had de vereniging niet minder dan 1200 leden. De uitgebreide ledenlijst van 1851 geeft een opsomming van de beroepen van niet-contribuerende - dus potentieel te begunstigen - leden: kleermaker, naaister, ijzergieter, dienstbode, groenteverkoopster, particulier arbeider, stoker, timmermans-, pakhuis- en barbiersknechten ook leden 'zonder beroep'. Contribuerende leden waren bijvoorbeeld pakhuisbaas, boekhandelaar, koopman, chirurgijn, winkelier, onderwijzer en apotheker.. de 'deftige burgerij ontbreekt vrijwel geheel' (Janse)

ad leden:

'(...) de rol die vrouwen in de Rotterdamse vereniging mochten spelen [riep] het 'meesmuilen van het publiek' op. Van de Voo had met enige moeite gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen binnen het Afschaffings-Genootschap afgedwongen. (...) Vanwege protesten tegen het samen vergaderen besloot "het eerste vrouwelijke lid", vrijwel zeker Van der Voo-Ermel, een aparte vrouwenvereniging op te richten, waarvan zij voorzitster werd.' (Janse)

inkomsten:

de opbrengst van de collecte van het uit- en opgespaarde drinkgeld der leden ter vergadering en wat giften, geen contributie.